Maximum
EMEKTAR UYE
Osman Nuri Topbaş Hocaefendi, İmam Gazali’nin İhyâ'u Ulmû'id-din eserinden Azrail Aleyhisselam’ın bir hükümdar ardından sâlih bir mü’minin canını aldığı ibretlik hikâyeyi anlatıyor...
İBRETLİK BİR MİSAL
Hükümdarın biri, bir yere gitmeye hazırlanırken üzerine giymek için sayısız elbiseler içinden en güzelini ve binmek için de birçok at içinden en rahvan ve gösterişli olanı seçti. Adamlarıyla birlikte muhteşem bir tavırla, böbürlenerek ve etrafına caka satarak yola çıktı.Yolda, üstü-başı perişan biri, atının yularına yapıştı. Hükümdar hışımla bağırdı:
“–Sen de kimsin, benim karşımda kim oluyorsun, çekil önümden!”
Adamcağız ise sakince cevapladı:
“–Sana söyleyeceklerim var! Senin için çok hayâtî bir mesele…”
Hükümdar merakla karışık bir hiddetle;
“–Söyle bakalım!” deyince, adam;
“–Gizlidir, eğil de kulağına söyleyeyim!” dedi.
Hükümdar eğildi, adam;
“–Ben Azrâil’im, canını almaya geldim!” dedi.
Hükümdar bir anda neye uğradığını şaşırdı, telâşa kapıldı, aman dilemeye başladı;
“–Ne olur biraz müsaade et!..” dedi.
Azrâil -aleyhisselâm- ise;
“–Hayır, sana müsaade yok. Ailene de ulaşamayacaksın!” dedi ve oracıkta hükümdarın canını alıverdi.
Daha sonra yoluna devam eden Azrâil -aleyhisselâm- sâlih bir mü’min kul ile karşılaştı. Ona selâm verdikten sonra;
“–Seninle bir işim var, bunu sana gizli söyleyeceğim.” dedi ve kulağına eğilerek kendisinin Azrâil olduğunu söyledi. Mü’min kul buna sevindi ve şöyle dedi:
“–Hoş geldin, kaç zamandır seni bekliyordum. Bütün gayretim, noksanlarımı ve kusurlarımı bertaraf edip ölüm ânımı güzelleştirebilmek içindi. Dâimâ son nefesimin endişesi ve hazırlığı içinde idim.”
Azrâil -aleyhisselâm- dedi ki:
“–Öyle ise yapmakta olduğun işi tamamla.”
Sâlih zât şöyle mukabelede bulundu:
“–Benim en mühim işim, Allah Teâlâ’ya vuslattır.”
Bunun üzerine ölüm meleği şöyle dedi:
“–Hangi hâl üzere istersen, o hâl üzerinde canını alayım.”
Adam sevinerek;
“–Buna imkân var mı?” diye sordu.
Melek;
“–Evet, senin için bununla emrolundum.” deyince;
Adam tebessüm içinde;
“–Öyleyse abdestimi tazeleyeyim, namaza başlayayım ve başım secdede iken canımı al.” dedi ve rûhunu bu şekilde huzurla teslim etti. (Gazâlî, İhyâ, c. 4, s. 834-5)